ERVARINGEN VAN SMVG'ers
Verhaal Leendert en Ria Poortenaar
Valentino
Een motor met een verhaal: een aangepaste ‘verlaagde’ Kawa Ltd 250
Nu zul je zeggen: een Kawasaki Ltd 250, zo’n lichte machine en dan ook nog laten verlagen. Ja heus het is echt gebeurd en een hele grote droom is werkelijkheid geworden.
De meeste mensen met een aangepaste motor hebben dat vanwege een lichaamsbeperkende functie, maar voor mij geldt iets anders. Alles zit er wel op en aan hoor, maar mijn lichaamslengte is +/- 128 cm. Tevens zijn de verhoudingen anders, namelijk een normale romp met korte armen, benen en iets kortere vingers.
Duo Poortenaar
Voordat ik kon beginnen aan een praktijkverhaal moesten er toch wel de nodige mijlen op de teller staan en de motor moest helemaal af zijn. Dat is nu helemaal het geval (9000 mijl gereden + het duo-zitje achterop is klaar) en daarom wil ik heel graag mijn ervaringen met u delen.
Mijn naam is Leendert Poortenaar, 36 jaar en (gelukkig) gehuwd met Ria Trip.
Al vanaf de pubertijd toen ik naar school reed op een aangepaste damesbromfiets
(een Honda Camino) was er al die hele grote wens: ‘Ik wil later ook motorrijden’.
Nou dat later is toch een heel stuk later geworden en vooral op een moment in m’n leven dat ik er helemaal niet meer bij stilstond dat deze grote droom werkelijkheid zou kunnen worden. In het verenigingsblad van de BVKM (Belangenvereniging Van Kleine Mensen) stond een Kawasaki Ltd 250 te koop van een ander klein mens. De koop (juni 2000) was snel geschied want wat hij kon dat moest ik toch ook kunnen dacht ik heel enthousiast.
De motor was al op diverse punten aangepast: schuim uit de buddyseat verwijderd, vering verlaagd, ander stuur erop en nog diverse andere punten hadden aandacht gekregen om een klein mens zoals wij zijn te kunnen laten rijden.
Voor mij was er op dat moment al prima mee te rijden alleen met de voeten aan de grond was het nog wat moeilijk. Ik moest namelijk een stukje van de buddy afglijden om met één voet aan de grond te komen.
Na kontakt te hebben gelegd met de plaatselijke rijschoolhouder Ton van de Heuvel zijn we met toestemming van het CBR gestart met de rijopleiding. Na een aantal lessen zou ik een rijtest bij het CBR moeten aanvragen om een goedkeuring te krijgen voor het mogen afleggen van het examen.
24 lessen later de oproep. Het CBR reageert negatief, wat een domper was dat: in het kader van hun verantwoordelijkheid, wetgeving en mijn eigen veiligheid mocht ik zelfs de test niet doen (en ik wou zo graag laten zien wat ik al kon met de motor, de bijzondere verrichtingen zaten er al goed in). De mensen van het CBR stelden de eis dat ik met beide voorvoeten tegelijkertijd aan de grond moest kunnen en verwezen me door naar ene Rob Janssen in Assen en vroegen mijn toestemming het dossier naar het CBR in Drenthe te sturen.
Wij wonen in Deurne en die ene Rob 200 kilometer verderop in Assen. Ik dacht: het zal wel, de droom wordt gewoon te kostbaar en onmogelijk gemaakt door het CBR en komt nooit meer uit.
Kawa Ltd 250, beetje verzaagd…
Op zekere dag belde die ene Rob uit Assen op met de vraag of ik niet geheel vrijblijvend bij hem wilde komen met de motor. Hij had het verhaal van het CBR aangehoord en had denk ik toen al het idee van dat moet aan te passen zijn.
Zo gezegd zo gedaan, mijn rijschoolhouder in Deurne vond het ook sneu dat alles zo gelopen was en bood mij aan om samen met de motor op een aanhanger naar Assen te rijden.
Het gesprek met Rob van MMvG (Motor Mobiliteit voor Gehandicapten) sprak mij wel aan en begon meteen weer een beetje enthousiast te worden. Hij zag wel mogelijkheden om de motor verder te verlagen, maar dan moest wel de zaag erin. Het frame zou door midden gezaagd en voorzien worden van een nieuwe driehoekconstructie, de accu ertussenuit, een punt van de tank eraf, de versnellingshendel en rem aan het stuur ingekort, voetversnelling en voetsteunen verplaatst worden, een kompleet nieuwe polyester kuip met een verlaagde zit erop en klaar is Kees (eh Rob).
Nieuw modelletje…
Na de aanpassing zou de motor opnieuw gekeurd moeten worden door de RDW, een nieuwe rijtest bij het CBR, een aantal dagen lessen bij VEC Koops wat ook onder de MMvG-paraplu valt, het theorie-examen, en het examen kon afgelegd gaan worden.
Ik heb de gok genomen en het hele project is in gang gezet. Op de MMvG-site werd het project Pilot Project Poortenaar genoemd, dit vanwege het feit dat het een vrij uniek gebeuren betrof en totaal iets nieuws was voor MMvG.
Toeren met Theo…
Nadat alles goedgekeurd werd heb ik vier dagen fantastisch leerzame lessen gehad van Theo Koops, de instructeur van VEC Koops. Als je laag aan de grond zit moet je nog meer defensief rijden (dus zorgen dat je opvalt in het verkeer). Januari 2002 was het eindelijk dan zover, het examen en het roze papiertje was binnen.
Het jaar erop volgend was er één om nooit meer te vergeten. Door en samen met MMvG ben ik in kontakt gekomen met de organisatie van de Motorbeurs in de Jaarbeurs te Utrecht.
Zij vonden het hele project zo geweldig dat ik de beurs zelfs mocht openen. Een enorm mediacircus was het gevolg hiervan. Alle plaatselijke kranten, landelijke dagbladen, tijdschriften, radio en tv werden gehaald.
Dit alles heeft heel wat tijd en energie gekost, maar heeft natuurlijk ook wel leuke aanbiedingen opgeleverd.
Ria Poortenaar
Sinds kort zit de duo-zit achterop en kan Ria (mijn vrouw, tevens klein van stuk) ook van het motorrijden meegenieten.
Als je me vraagt wat vind je het leukste vanaf het moment dat je de motor gekocht hebt, dan is het antwoord toch gauw klaar: de MMvG-rit. Dit is een toerweekend door onder andere de Ardennen, Luxemburg en de Eifel met z’n talloze bochten. In zo’n weekend rijden we dan een kleine duizend kilometer met ongeveer dertig personen.
Nu anderhalf jaar na het examen kan ik dan ook over enige rijervaring spreken en het praktijkverhaal beëindigen met mijn eigen opgedane beleving: Zelf kunnen motorrijden is echt verschrikkelijk mooi!!!
Namen zal ik niet noemen om geen mensen over te slaan, maar ik wil in ieder geval de MMvG en iedereen die er een steen aan heeft bijgedragen om mij te kunnen laten rijden heel hartelijk dank zeggen voor alle inspanningen die gedaan zijn.
Vele motorgroeten op de weg van,
Leendert en Ria Poortenaar-Trip
Verhaal Frans Makker
Kawamania
Ca. 12 jaar oud, zal ik zijn geweest. Toen kwam mijn neef zijn nieuwe motor laten zien en zijn nieuwe vriendin voorstellen. Beide waren prachtig.
Vanaf dat moment werden mijn sluimerende gedachten omgezet naar een “plan”.
Op mijn 18-de verjaardag stond er een spiksplinter nieuwe Kawasaki 750 cc 3-cilinder 2-takt op mij te wachten. Volledig betaald inclusief één jaar All-risk verzekering plus wegenbelasting.
Geheel bij elkaar gespaard met bijbaantjes. ’s Avonds, in het weekend en in de schoolvakanties.
Een droom werd werkelijkheid.
Ruim 2 jaar later stortte die droom in. Mijn supersnelle 2-takt motor liep vast op de snelweg. Te laat ontkoppelde ik, waardoor ik de macht over het stuur verloor en in de berm belande. Gelukkig waren er geen andere personen bij betrokken, maar zowel mijn motor als ik zelf hadden “veel schade opgelopen”.
De Kawasaki was Total loss en ik zelf zo goed als.
Mijn linkerarm moest worden geamputeerd, net onder de oksel en mijn linker been was op vele plaatsen gebroken.
Tegen het einde van de 1,5 jaar durende periode van revalidatie mocht ik opnieuw afrijden om mijn autorijbewijs terug te krijgen. Dat mijn motorrijbewijs toen definitief ongeldig werd verklaard, was onvermijdelijk, deed pijn, maar leek mij ook logisch. Verstandelijk JA, maar gevoelsmatig : NEE.
Jarenlang heeft het pijn gedaan, wanneer ik motoren zag rijden. Tot ik in 2002, in een opstandige bui, ben gaan rondbellen, om te informeren of er toch mogelijkheden voor mij waren, om weer te gaan motorrijden. Na tientallen telefoontjes met allerlei instanties als rijscholen, motorzaken, CBR en RDW kwam ik terecht in Assen bij de MMvG. Rob Janssen vertelde mij dat er veel mogelijk is, maar dat dit beoordeeld wordt tijdens een intake gesprek. De eerste mogelijkheid daarvoor was over 6 weken. Wat kunnen 6 weken lang duren. Gelukkig kwamen de mensen van de MMvG met een positief advies.
Nadat ik ’s morgens was “goed gekeurd”, heeft Wilfred Mijnheer van Stel Orthopedie in Vries (net boven Assen) ’s middags een gipsafdruk van mijn geamputeerde linker schouder gemaakt en de afmetingen van mijn rechter arm opgemeten, om een prothese te kunnen maken. Toen die prothese enkele weken later klaar was, konden er rijlessen worden gevolgd bij Koops Verkeerseducatie in Assen.
Lambert en Theo Koops verzorgen “normale” rijlessen maar ook lessen, waarbij de auto of motor kan worden aangepast voor mensen met een beperking.
In mijn geval diende de prothese om “met beide handen” het stuur vast te houden, waardoor een solide zit wordt gecreëerd. De koppelingshandel en schakelaars werden van links naar rechts omgebouwd. Daardoor kon ik alle handelingen uitvoeren met slechts één hand. Dat was eerst wel even wennen, maar werd al snel heel gewoon. Na een aantal lessen (dagdelen van ca. 3 uur) had ik voldoende controle over de motor zodat ik mocht afrijden. Sander Bison, aanpassingsdeskundige van het CBR Assen, feliciteerde mij met het “terughalen” van mijn motorrijbewijs. In de periode dat ik bezig was mijn rijbewijs terug te krijgen, had ik opnieuw een motor gekocht, een Kawasaki ZZR 600, die Rob Janssen van ATA (tegenwoordig Lukens Tuning Service) ombouwde naar “eenhandig rechts bediening”. Dus toen ik mijn rose papiertje op het gemeentehuis kon ophalen, stond ook mijn motor klaar, om na 28 jaar weer zelfstandig motor te rijden.
Het hele traject had zich in het “diepste geheim” afgespeeld. Alleen mijn gezin wist er van. Om reacties te vermijden als : “waar begin je aan”, “heb je nu nog niets geleerd”, “moet je die andere arm ook kwijtraken”.
Toen ik mijn motorrijbewijs had en mijn aangepaste motor thuis stond, hebben wij onze familie en vrienden uitgenodigd voor “een belangrijke mededeling”.
De reacties waren meest positief. Inmiddels rij ik al weer 10 jaar motor. Sinds 2009 een gifgroene Kawasaki ZX10R en onlangs heb ik een geheel gereviseerde Kawasaki H2 Mach IV uit 1972 kunnen kopen. Exact dezelfde als ik in 1972 nieuw heb gekocht en waar in mijn ongeluk mee heb gehad. Beide zijn aangepast.
Ik ben de initiatiefnemers van de MMvG, Rob Janssen van Allround Technical Assist, Sander Bison van het CBR, (inmiddels helaas overleden), als ook Wilfred Mijnheer van Stel Orthopedie in Vries en Theo Koops van Koops Verkeerseducatie in Assen enorm dankbaar voor alles wat ze voor mij (en inmiddels voor velen met mij) hebben gedaan.
Door hun samenwerking hebben ze mijn leven enorm verrijkt.
Met vriendelijke groet, Frans Makker
Verhaal Bert Pot
Allemaal voorbij?
Sinds mijn jeugd ben ik gefascineerd door alles wat 2 wielen en een motor heeft.
Eigenlijk een beetje vreemd, het is mij namelijk niet met de paplepel ingegoten. Mijn vader had weliswaar een brommer, maar dit was alleen maar een noodzakelijk vervoermiddel.
Wel trok het mijn aandacht en dacht ik: “mocht ik ooit eens groot zijn dan …”
Naarmate de jaren vorderden nam de interesse alleen maar toe. Reeds op jonge leeftijd sleutelde ik aan brommers en het rijden vond ik geweldig. Ik kon dan ook niet wachten tot ik 16 jaar was en legaal mocht gaan rijden. De volgende stap was natuurlijk het echte werk; een motor. Thuis werd daar een beetje argwanend en bezorgd op gereageerd. We weten allemaal dat motorrijden vaak niet zonder gevaar is en op die leeftijd zie je het gevaar helemaal niet. In die tijd mocht je nog met een oefenvergunning de straat op als je rijlessen had, mits de motor voorzien was van een L plaatje. Op die manier kon je ervaring op doen binnen de gemeente, maar ook soms daar buiten (les bordje er af). Ik voelde me soms net Freddie Spencer als ik op de motor zat, regelmatig hing ik meer naast de motor dan dat ik erop zat. Wat Spencer kon dat kon ik toch ook? Het motorrijbewijs heb ik na een paar lessen gehaald.
De jaren verstreken en ik kreeg een relatie
Hierdoor werden andere dingen belangrijker: huisje , kids, noem het maar op. Mijn beschikbare tijd en geld gingen in deze jaren naar mijn gezin. Dus motor verkocht. Nadat de kinderen wat groter werden begon het toch weer te kriebelen om motor te rijden. Nu was er wel ruimte in het budget en beschikbare tijd om weer de weg op te gaan. Na lang zoeken heb ik een Honda CB 750 K2 uit 1975 gekocht; man, wat was ik blij. Velen hadden waarschijnlijk gezegd: “wat moet je met zo’n wrak, deze is rijp voor de schroot”. De motor was in een typische jaren ‘70 stijl met glitter-lak en zag er niet uit. Toch zag ik door de roest heen iets wat mij aantrok, een beeld van hoe de motor er uit zou kunnen zien. Het heeft uiteindelijk vele jaren geduurd voordat de motor het daglicht weer kon verdragen.
Na de restauratie zag hij eruit alsof hij net uit de showroom was gereden. Ik heb aan deze motor erg veel plezier beleeft, hij kwam alleen met mooie dagen buiten en het onderhoud heb ik altijd zelf met veel liefde gedaan. Aan dit alles dreigde door een zwaar ongeluk een abrupt einde te komen.
Niet door een motorongeval, maar door een bedrijfsongeval moest ik mijn linkerhand missen
Voordat de ambulance ook maar was gearriveerd dacht ik al na over de gevolgen.
Niet eens zozeer hoe het nu verder moest in het leven, maar wat dit ongeluk zou betekenen voor mijn passie.
Allemaal voorbij dacht ik, mij zie je NOOIT meer op een motor
Dit gegeven was erger dan het verliezen van mijn hand. Dat klinkt misschien vreemd maar zo voelde ik het. Motorrijden gaf mij zo’n fijn gevoel, dit is iets wat ik niet kan beschrijven, maar andere motorrijders zullen dit vast zelf wel herkennen. Voordat ik terug kwam uit mijn eerste operatie had mijn familie al uitgezocht of het weer mogelijk zou kunnen zijn om motor te rijden met een beperking. Ze wisten precies wat het voor mij zou betekenen als zou blijken dat ik weer kon gaan motorrijden.. Elke dag ben ik ze nog steeds dankbaar dat ze dat voor mij hebben gedaan. Het idee dat het toch mogelijk was dat ik weer kon gaan motorrijden heeft mij door de revalidatie heen gesleept en de acceptatie van het verlies van mijn linker (dominante) hand een stuk gemakkelijker gemaakt.
Mijn eerste kennismaking met de MMvG
Een paar weken na mijn ongeval werd ik uitgenodigd voor de zogenaamde zittingsdag. Tijdens deze gesprekken wordt beoordeeld of je geschikt bent om weer veilig aan het verkeer te kunnen deelnemen. Gelukkig kreeg ik al snel de indruk dat ik me daar geen enkele zorgen over hoefde te maken. Ik kreeg informatie over de procedure en hoe ik mijn rijbewijs terug kon krijgen. Mijn rijbewijs voor zowel motor als auto was na het ongeval ingetrokken. Met een brede glimlach vertrok ik weer richting huis.
Ik ga weer motorrijden JIPPYYYYYY!!!!!!!
Mijn oude gerestaureerde motor moest ik helaas verkopen. Ik voelde mij hier niet voldoende veilig en zeker op i.v.m. de verouderde techniek. Ik moest een andere motor kiezen waarop ik aangepast zou gaan rijden. Deze keuze viel niet mee. Ik moest er rekening mee houden dat de aanpassing die noodzakelijk was gerealiseerd kon worden op de motor van mijn keuze. Een ander probleem was dat ik niet zelf kon proefrijden om te zien wat de juiste motor voor mij was. Een goede vriend bood de de helpende hand: hij zou proefrijden met mij als duopassagier. Dat was op zich al een hele ervaring, ik had nog nooit achterop een motor gezeten! Uiteindelijk viel de keuze op een Honda CBF 1000. De ombouw kon beginnen.
Bij Rob Jansen, ATA specialist, was ik op het juiste adres
De wijze waarop deze man gloedvol over motoren praat en precies weet wat de beperking betekend voor de ander, dat was voor mij geweldig om te ervaren. En ik wist: dit komt weer goed. Voor mij duurde het een eeuwigheid voordat mijn aanpassing klaar was. Het liefste wilde ik zo snel mogelijk weer op de motor om te gaan rijden. Gelukkig woon ik dicht bij Assen en kon ik af en toe zelf even kijken hoe de ombouw vorderde.
Onder tussen werd er in Vries bij Stel Orthopedie met dezelfde liefde en passie gewerkt aan mijn motorprothese. Dankzij deze speciale prothese ben ik weer in staat om de motor te besturen/vast te houden. Ook Wilfred kan zich erg goed inleven in hoe het is als je moet rijden met een beperking. De door hem ontwikkelde prothese is een uitkomst voor velen.
Telefoon: Bert je motor is klaar!!!
Eindelijk brak de dag aan dat de aanpassing van mijn motor gereed was. Er was echter 1 probleem: ik had mijn rijbewijs nog niet terug. Wel heb ik stiekem dezelfde dag even gereden om dit heerlijke gevoel weer te ervaren. Man, wat was dat GEWELDIG, ik heb eerst even langs de kant van de weg gestaan om menig traantje weg te pinken. Mede door aanpassing en uitstekende prothese was het gelijk een vertrouwd gevoel en totaal niet vreemd om de koppeling en schakelaars rechts te moeten bedienen. Nu alleen mijn rijbewijs nog terug.
Bij rijschool Koops in Assen kreeg ik de benodigde rijlessen om mij te leren rijden met de aanpassing. Ik voelde mij gelijk op mijn gemak, er werd mij rustig en deskundig uitgelegd hoe ik me met een beperking moet gedragen in het dagelijkse verkeer op de motor.
Ondanks mijn ruime motorervaring heb ik nog veel nieuwe dingen geleerd.
De rijtest heb ik vervolgens met goed gevolg afgelegd. Nu was het tijd om te genieten!
Hoe het verder ging
Door bovenstaande ervaringen ben ik geïnteresseerd geraakt in alles wat maar met de MMvG te maken heeft. Omdat ik weinig of geen informatie kon vinden over het motorrijden met een beperking heb ik zelf een website gemaakt om andere te informeren. www.1-handed.com Regelmatig zijn anderen verbaasd als je vertelt dat je ondanks je beperking nog steeds geniet van het rijden op de motor.
Omdat ik dicht bij Assen woon ging ik vaak even bij Rob op bezoek voor een gezellige babbel en een lekker kopje koffie. Hij vertelt graag over zijn motorleven en de passie voor motoren. Het is voldoende om een boek mee te vullen. Het is niet meer dan terecht dat Rob voor zijn werk koninklijk werd onderscheiden in 2012. Voor mij heeft hij iets mogelijk gemaakt waar ik nooit van had kunnen dromen na mijn ongeval. Zelf ziet hij dit anders, maar zonder hem was bovenstaand verhaal niet mogelijk geweest. Samen met het team om hem heen heeft hij de vervulling van een droom voor mij gerealiseerd.
Het rijden geeft mij veel plezier, maar na verloop van tijd miste ik toch iets
Niet omdat ik ontevreden was over de prestaties van de motor, maar ik miste wat comfort op de lange afstanden en met name als ik met een duopassagier reed. Samen met mijn vrouw maak ik de nodige tochtjes en we brengen menige vakantie door op de motor, het liefst naar het hooggebergte van de Alpen en Dolomieten. De Honda heb ik met veel geluk kunnen verkopen aan iemand die dezelfde aanpassing nodig had.
Na veel research viel mijn keuze op een BMW R1200 RT, vooral zijn comfort en betrouwbaarheid gaven de doorslag. Weer kon ik niet proefrijden, maar ben ik afgegaan op de vele verslagen en tests van deze motor. Rob was niet erg gecharmeerd van mijn keuze, met name de aanpassing op elektronisch gebied bezorgde Rob de nodige twijfels. Toch is hij aan deze klus begonnen.
Mede dank zij Albert ( voor het elektronische gedeelte ) is ook deze aanpassing weer meer dan voortreffelijk geslaagd. Je moet 2x kijken om te zien wat de verandering is, dit is de kracht van de aanpassing vind ik zelf.
Het is leuk dat mijn motor inmiddels wereldwijde aandacht heeft gekregen en in enkele bladen heeft gestaan. Op deze wijze heb ook ik iets terug kunnen doen om het rijden met een beperking onder de aandacht te brengen en aan anderen te tonen wat allemaal nog mogelijk is.
Gezien Rob’s leeftijd en gezondheidstoestand heeft hij onlangs moeten besluiten om enige stappen terug te doen binnen het MMvG projekt. Gelukkig voor alle rijders met een beperking werd er een kundige opvolger gevonden in de persoon van Albert Lukens. Hij zal vanaf januari 2013 de ombouw/aanpassing voor zijn rekening nemen. Albert heeft dezelfde passie en liefde voor het motorrijden als Rob. Wij zijn als rijders dus ook in de toekomst verzekerd van veilige aanpassingen aan onze motoren.
Zelf heb ik inmiddels een ondersteunende functie binnen de stichting SMvG. Ik verzorg de website/sociaal media en doe wat voorlichting. Mede doordat alle leden zelf ervaringsdeskundigen zijn kunnen ze goed verwoorden wat het inhoudt om met een beperking/aanpassing motor te rijden. Ik zal in ieder geval met veel plezier mensen voorlichten als zij besluiten om ook (weer) te gaan motorrijden ondanks een beperking.
Ik kan uit eigen ervaring spreken : het is NIET allemaal voorbij. meer info op: www.1-handed.nl
