Terug in het motorzadel !

Wie had dat gedacht ? Ikzelf in ieder geval niet.

Na mijn motorongeval in 1994 bleek mijn linker arm verlamd (plexus laesie).

Motorrijden was niet meer mogelijk met één arm, althans volgens de toen geldende (wettelijke)regels en logica.

Er gloorde hoop voor 1-armigen om toch (weer) te kunnen motorrijden door de inzet van Rob Janssen en het om hem heen verzameld MMvG-team. Samen met Sander Bison van het CBR en Wilfred Mijnheer van Stel Othopedie overtuigde Rob de instanties (het CBR), dat het met wat aanpassingen aan motor en mens het goed mogelijk moest zijn om veilig te kunnen motorrijden.

De rij-test, die ik als één van de eersten mocht afleggen, werd eind 1997 met goed gevolg afgelegd. 

Motorrijden is meer dan alleen het rijden – het draait ook om (sociale) contacten, het ergens bij horen.

En verder : sleutelen, techniek, poetsen, het lezen van motorbladen en voor mij heel belangrijk het organiseren van toertochten. Drie jaar had ik geen motorgereden, “er uit” gelegen.

Nu, in 2019 rijd ik alweer jaren en geniet ik dankzij de Projectgroep MMvG te Assen weer volop van mijn motorhobby.

Ooit was de Stichting Mobiliteit voor Gehandicapten opgericht om de Projectgroep MMvG te ondersteunen met publiciteit, informeren en adviseren van mensen die met een handicap (weer) wilden motorrijden. 

Toen mij gevraagd werd om de S.M.v.G. opnieuw te organiseren als voorzitter, heb ik daar met groot plezier mee ingestemd. Eindelijk kon ik iets terug doen voor het herwonnen motorplezier door de Projectgoep MMvG en in het bijzonder Rob Janssen de “geestelijk vader” van het motorrijden met 1 arm.

Allemaal voorbij?

Sinds mijn jeugd ben ik gefascineerd door alles wat 2 wielen en een motor heeft.

Eigenlijk een beetje vreemd, het is mij namelijk niet met de paplepel ingegoten. Mijn vader had weliswaar een brommer, maar dit was alleen maar een noodzakelijk vervoermiddel.Wel trok het mijn aandacht en dacht ik: “mocht ik ooit eens groot zijn dan …”

Door een bedrijfsongeval moest ik mijn linkerhand missen.Voordat de ambulance ook maar was gearriveerd dacht ik al na over de gevolgen.Niet eens zozeer hoe het nu verder moest in het leven, maar wat dit ongeluk zou betekenen voor mijn passie.

Een paar weken na mijn ongeval werd ik uitgenodigd voor de zogenaamde zittingsdag. Tijdens deze gesprekken wordt beoordeeld of je geschikt bent om weer veilig aan het verkeer te kunnen deelnemen. Gelukkig kreeg ik al snel de indruk dat ik me daar geen enkele zorgen over hoefde te maken.Ik kreeg informatie over de procedure en hoe ik mijn rijbewijs terug kon krijgen.Met een brede glimlach vertrok ik weer richting huis.Ik ga weer motorrijden JIPPYYYYYY!!!!!!!

Eindelijk brak de dag aan dat de aanpassing van mijn motor gereed was. Er was echter 1 probleem: ik had mijn rijbewijs nog niet terug. Wel heb ik stiekem dezelfde dag even gereden om dit heerlijke gevoel weer te ervaren. Man, wat was dat GEWELDIG, ik heb eerst even langs de kant van de weg gestaan om menig traantje weg te pinken.

Zelf heb ik inmiddels een ondersteunende functie binnen de stichting SMvG. Ik verzorg de website/sociaal media en doe wat voorlichting. Mede doordat alle leden zelf ervaringsdeskundigen zijn kunnen ze goed verwoorden wat het inhoudt om met een beperking/aanpassing motor te rijden. Ik zal in ieder geval met veel plezier mensen voorlichten als zij besluiten om ook (weer) te gaan motorrijden ondanks een beperking.

Ik kan uit eigen ervaring spreken : het is NIET allemaal voorbij.                 website: 1-HANDED.NL

Sinds 2001 rijdt ik op een aangepaste Honda Goldwing met zijspan. Nadat ik in 1999 een dwarslaesie overhield aan een bootongeval wilde ik zo snel mogelijk weer mobiel worden. Nadat ik in 2000 mijn autorijbewijs haalde ging het qua motorrijden ook kriebelen. 

Mijn vriend reed al sinds zijn 18-e en ik reed graag mee achterop. Tijdens mijn revalidatie viel mijn oog al eens op een knipseltje uit de krant wat op het prikbord hing; een jongeman met dwarslaesie had opnieuw leren motorrijden op een zijspan. 

Toen mijn man en ik op onderzoek uitgingen kwamen we uit bij de MMVG , waarvan de projectgroep op kruipafstand van mijn ouderlijk huis maandelijks samenkomt. 

Na de zittingsdag mocht ik komen proefrijden. Een ochtend sturen met het gele span. Ik vond het geweldig. Voor het eerst voelde ik me boven alles en iedereen verheven. Kijk mij eens!! Het gevoel van die ochtend zal ik nooit vergeten. Dat is eigenlijk mijn voornaamste motivatie om actief te worden voor de SMVG. Het denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. 

Nu begon de zoektocht naar een geschikte motorfiets - het liefst al met een span eraan. 

Eigenlijk kwam 'het groene gevaar' al vrij snel op ons pad. Er zat al een achteruitversnelling op en er zat al een bak aan. Voor de overige aanpassingen hebben we de motor in Assen (bij Rob Janssen) gebracht. Nadat de aanpassingen klaar waren heb ik op mijn eigen motor gelest. Na een behoorlijk intensief traject van lessen mocht ik in mei 2001 mijn A laten bijschrijven op mijn roze papiertje.

Sindsdien hebben we al heel wat mooie jaren gehad. Elke rit is weer een pareltje. De fiets bleek een prima keus met mijn beperking. Lekker veel kuip zodat er geen gevaar is voor eventueel branden van mijn benen aan hete motoronderdelen. Een stevige buddy met rugleuning zodat ik goed kan zitten en een ruime bak waar mijn rolstoel in past.

Sinds afgelopen zomer rijdt onze dochter (van 2011) ook mee achterop - dat had ik in 2000 nooit kunnen bedenken!

Omdat ik persoonlijk veel heb gehad aan de MMVG (projectgroep)en de SMvG (stichting) draag ik graag mijn steentje bij. Ik ben sinds 2004 secretaris; ik verzorg de notulen en wat communicatie her en der. We zijn een hechte club met allemaal een andere achtergrond en beperking. 

Het veilig motorrijden met een beperking en de passie om dit uit te dragen is onze overeenkomst. 

Ik leef mijn droom bijna elke dag !

Al vanaf de pubertijd toen ik naar school reed op een aangepaste damesbromfiets

was er al die hele grote wens: ‘Ik wil later ook motorrijden’.

Nou dat later is toch een heel stuk later geworden en vooral op een moment in m’n leven dat ik er helemaal niet meer bij stilstond dat deze grote droom werkelijkheid zou kunnen worden. Het probleem was dat ik met mijn 128 cm te klein was voor een ‘’grote’’ motor.

Zo rond mijn 35e levensjaar is het uiteindelijk (in 2002) toch gelukt dankzij Rob Janssen.

Hij heeft in samenwerking met de projectgroep MMvG en al zijn connecties een reeds enigszins aangepaste motor voor een klein persoon geheel aangepast op mijn lengte en lichaamsbouw.

Na aan alle vereisten van RDW en CBR te hebben voldaan mocht ik weer gaan lessen en bemachtigde het zo verlangde roze papiertje.

De jaren die daarna volgden tot aan de dag van vandaag toe kun je omschrijven als: ’Ik leef mijn droom bijna elke dag’. Het motorrijden heeft een grote meerwaarde gegeven aan mijn leven. Naast de unieke ervaring van het motorrijden zelf zijn ook aspecten van acceptatie, zelfvertrouwen en sociale contacten met mensen heel belangrijk gebleken.

De vele verbaasde maar vooral positieve reacties motiveren me elke keer weer het verhaal te vertellen onder het motto ‘’kijk niet naar onmogelijkheden maar kijk naar wat wel kan en mag’’.

Op deze manier hoop ik een eyeopener te kunnen zijn voor iemand anders met beperkingen.

Bovenstaande is voor mij reden geweest (vanaf 2005) zitting te nemen in het bestuur van SMvG als penningmeester en doe dit sindsdien met veel enthousiasme en motivatie. 

In het dagelijks leven werk ik binnen een woonvoorziening voor zeer ernstig verstandelijk beperkte mensen met een complexe zorgvraag. Een baan waarbij ik dagelijks veel verschillende mensen tegenkom met grote beperkingen in hun functioneren en daardoor heb ik altijd het gevoel gehad dat mijn beperking maar klein is. 

Ik mis namelijk mijn vingers aan mijn linker hand. 

Een aangeboren beperking waarmee ik heel goed uit de voeten kan.

Motorrijden is altijd een droom van me geweest maar ook heb ik altijd gedacht dat ik dit toch niet zou kunnen. Het was ongeveer in 2012 dat ik weer eens achterop de motor zat, met een rit door de Eifel, dat ik dacht: dit wil ik ook! Volgend jaar rijd ik hier zelf…

De start van mijn zoektocht begon op het internet en daar vond ik de website van de SMvG. Direct heb ik contact gezocht en zo is het balletje gaan rollen. Op naar de zittingsdag in Assen; in gesprek met het CBR, het aanmeten van mijn prothese bij Stel Orthopedie (want zonder prothese heb ik te weinig grip op het stuur) en daarna konden de lessen bij Koops in Assen beginnen. Ik was dolgelukkig en binnen een jaar had ik mijn rijbewijs in handen. Mijn motor heb ik laten aanpassen door Lukens Tunings service en het was inderdaad het jaar daarop dat ik weer door diezelfde Eifel reed maar toen wel zelf achter het stuur op mijn eigen motor.

De reden dat ik me voor deze Stichting wil inzetten is omdat er zoveel meer mogelijk is dan mensen vaak denken. Mij is ook lang verteld dat ik toch niet zou kunnen motorrijden, ook door mensen die erg bekend zijn met de motorwereld. Dan leg je je daar maar bij neer. Had ik geweten dat het wel allemaal zou kunnen, was ik al veel eerder gaan rijden. Ik wil iedereen graag helpen en vertellen over de mogelijkheden van het motorrijden ook als je een aanpassing nodig hebt.

Sommige dromen komen toch uit!

Vanaf mijn 18e wilde ik al motorrijden maar eerst was er het veto van mijn ouders, toen leerde ik mijn vrouw kennen en na ons trouwen kregen we al heel snel ons eerste kind. Ik bleef motorloos tot 2006. Ik ben toen gaan lessen en had met 10 lesuren mijn examens in een keer gehaald. De motor, een BMW K100RS stond toen al een tijdje in de garage op mij te wachten. Ik heb de schade van het motorloos zijn heel snel ingehaald en gebruikte mijn motor voor alles, zowel woonwerk verkeer als toerritjes. In 2011 sloeg het noodlot toe, ik werkte inmiddels in Driebergen en reed dagelijks het stuk Eindhoven-Driebergen vv. Op 18 mei op weg naar huis kwam ik ten val op de A2 net voorbij de lucht, dat zou op zich niet zo erg zijn geweest als er niet een auto over mij heen was gereden. Naast diverse botbreuken heb ik hieraan een verlamde rechterarm en hersenletsel overgehouden. Na een week op de intensive care ben ik op eigen verzoek naar huis gegaan om thuis verder te herstellen. Tegelijkertijd startte ook het revalidatietraject in revalidatiecentrum Blixembosch gestart. Hier werd mij gevraagd welke doelen ik wilde bereiken en als eerste liet ik opschrijven dat ik weer motor wilde rijden en als tweede punt dat ik weer wilde leren schrijven met mijn linkerhand. Na ruim een jaar revalideren kwam een vriend van mij met een folder van de MmvG en liet mij deze lezen. Na telefonisch contact met Rob Janssen in december 2011 naar de intake geweest in Assen en dezelfde dag bij Stel orthopedie een gipsafdruk van mijn rechterarm laten maken. Het maken van de orthese nam bijna een jaar in beslag maar eindelijk kon ik in januari 2013 dan toch de eerste meters maken op de motor van VEC koops, het was koud en er lag zelfs een beetje sneeuw maar dat deerde mij niet, IK REED WEER MOTOR. 

Na in totaal 6 uur lessen werd de rijtest afgenomen die ik met goed gevolg aflegde. Inmiddels stond de aangepaste motor, een aangepaste blauwe BMW K100LT al thuis in de garage op mij te wachten.

Intussen was ik op de hoogte van het bestaan van de SmvG en het werk wat zij deden en ik besloot deze club financieel te gaan steunen. Een tijdje later werd ik gevraagd door de voorzitter om zitting te nemen in het stichting bestuur. Zo kon ik als ervaringsdeskundige andere mensen informeren dat motorrijden met een lichamelijke beperking onder voorwaarden mogelijk is.

Inmiddels rijd ik nu al weer zes jaar rond op mijn aangepaste motoren en geniet samen met mijn vrouw van de vrijheid die dankzij de SmvG en MmvG weer realiteit is geworden.

Van jongs af aan al gek op alles wat een motor heeft . 

 Ik heb meerdere crossmotoren gehad, op jongere leeftijd ben ik begonnen op een 80 cc en ik ben geëindigd op een 500cc . En het kon nooit gek genoeg. Uiteindelijk draaide dit op een ongeluk uit waardoor ik mijn linker onderbeen zwaar heb verbrijzeld. Dit heeft tot 2011 een behoorlijke beperking met zich mee gebracht. In samenspraak met het ziekenhuis hebben we er voor gekozen om mijn linker onderbeen te amputeren . En het klinkt gek, maar wat was dat een verademing. Ik kon vanaf dat moment weer vooruitkijken . ik was immers 100 procent afgekeurd en dat kon niet de bedoeling zijn .

 

Ik heb mijn motorrijbewijs ondanks mijn beperkingen gehaald in 2009 . Maar ik kwam er al snel achter dat ik niet op elke motor kon rijden omdat mijn linker enkel vast zat. Dit gaf behoorlijke problemen met het schakelen . 

Ik heb mijn eigen motor vervolgens aangepast naar hak- teen schakeling. Dat ging naar mijn idee prima . ik heb er nooit aan gedacht dat je dat moest vermelden bij het CBR. Maar na mijn amputatie in 2011 werd er voor mij een hoop duidelijk. Zodra ik weer kon lopen met een prothese moest ik een rijtest doen . Zowel voor de motor als voor de auto En zo maakte ik kennis met MMvG waar ik de rijtest moest doen . 

Via hun kwam ik in contact met de SMVG. Bij deze stichting ben ik nu al een aantal jaren vrijwilliger. En ik vind het super om mijn ervaring te delen en mensen op die manier verder te helpen . Dat leven met een beperking geen beperking hoeft te zijn .

Het klinkt misschien raar, maar ik ben mijn beperking kwijt . Ik werk weer volledig . ik ben werkzaam als onderhoudsmonteur van vrachtwagens en landbouwvoertuigen.